دره هایقر؛ عمیق ترین در ایران در استان فارس، تصاویر - وبلاگ هلن

به گزارش وبلاگ هلن، پنج شنبه 19 اردیبهشت1393 سفر ما از پایانۀ مدرس شیراز شروع شد. در طول راه از شیراز به فیروزآباد جاذبه های طبیعی و تاریخی زیبایی مانند دشت موک، دشت و سرگرمی گاه دو راهی میمند که سرگرمی گاه اصلی مردم فیروزآباد در فصل بهار است، سد فیروزآباد، کاخ اردشیر ساسانی و قلعۀ دختر وجود دارد که همه کنار جاده بوده و قابل تماشا هستند. به فیروزآباد که رسیدیم راهنمای محلی و دستیار ایشان را هم سوار نموده و راهی دره شدیم. از میان این دره رودخانۀ قره آغاج میگذرد و سدی بر روی این رودخانه در حال احداث است و وقتی به نزدیکی سد رسیدیم زیبایی های دره آشکار شد. منظره فوق العاده زیبا بود و همانجا متوجه شدیم که سفری ماجراجویانه و فوق العاده را پیش رو داریم.

ساعت 16 به محل شروع پیمایش رسیدیم. هوا نسبتا گرم بود. از همان ابتدای حرکت جهت ورود به دره را در پیش گرفتیم و جهت به گونه ای بود که باید خیلی احتیاط میکردیم و اصطلاحا دست به سنگ میشدیم. پس از دو ساعت پیمایش به جایی رسیدیم که محل شب مانی بود. چادرها را برپا نموده و منقل طبیعی برای گرم کردن غذاها را هم درست کردیم و سپس به آبگیری که در نزدیکی چادرها بود رفته و شنا کردیم. هوا که تاریک شد به علت عدم وجود نور شهر، یکی از زیباترین آسمان های شب زندگیمان را دیدن کردیم، آسمانی پرستاره که علاوه بر ستاره، نور شهاب سنگ ها، هواپیماها و حتی ماهواره ها هم چشم نواز بودند. بعد از شام به تعریف و صحبت و یادآوری نکات آموزشی پیمایش فردا پرداختیم و زود هم خوابیدیم تا فردا صبح زود حرکت را شروع کنیم.

صبح آدینه 20 اردیبهشت ساعت 6 از خواب برخواستیم و چادرها را جمع نموده و سپس کوله پشتی ها را بستیم و ساعت 7 حرکت کردیم و بدین ترتیب یک روز سراسر ماجراجویی شروع شد. از همان ابتدای جهت ورود به آب شروع شد و حرکت ما از لابه لای برگ درختان و نی زارها بود. مرتب باید جهتمان را ارزیابی میکردیم تا پایمان بین نی ها گیر نکند و معلق نخوریم. شاخه های درختان در صورتمان بودند و باید فاصله مان را از نفر جلویی خیلی بیشتر از حد معمول که یک متر است نگه میداشتیم تا شاخه ها شلاق وار به صورتمان نخورند. تا زمانی که برای صبحانه ایستادیم، چند بار از آب رد شده و دوباره به خشکی برگشتیم. عمق آب حداکثر تا زانوهایمان بود. در کنار رود، جنگل انبوهی شامل درختان و بوته ها و نی زارها وجود داشت و این امر باعث میشد که تجربۀ زیبایی از رود و جنگل و آب و دره و چشم اندازهای زیبای سنگ ها و کوه دو طرف دره که به زیبایی فرسایش یافته بودند را یکجا داشته باشیم. به علت اینکه بسیاری جاها باید از زیر شاخۀ درختان رد میشدیم، فعالیت بدنی زیاد بود.

گاه خم میشدیم، پیچ و خم به بدن خود میدادیم، به عقب متمایل میشدیم، از سنگ ها بالا میرفتیم و خلاصه یک تجربۀ کامل از فعالیت هایی که در برنامه های مختلف بوم گردی هست را یکجا در این برنامه داشته باشیم. هر چه پیشتر میرفتیم، جهت کمی سخت تر میشد تا اینکه به جایی رسیدیم که دره کمی وسیع تر میشد و برای آب تنی مناسب بود. چند نفر از همسفران داخل آب رفته و آب تنی کردند و بقیه زیر سایۀ درختان آرمیدند. بعد از این استراحت حدودا 15 دقیقه ای جهت را ادامه دادیم.

هر چه به ظهر نزدیک تر میشدیم هوا گرم تر میشد و آب ها در حال تمام شدن بودند تا اینکه به یک چشمۀ خیلی کوچک رسیدیم که آب کمی داشت. حدود نیم ساعت هم اینجا توقف کردیم تا بچه ها آب بردارند. اتفاق مهم هم این بود که کمی بعد تر یکی از همسفران در هنگام عبور از یک راه باریک سر خورد و در حال سقوط بود که یکی دیگر از همسفران دستش را گرفت و او را از سقوط نجات داد اما این سر خوردن باعث شد که آرنج یکی از دست هایش تا مچ کاملا زخمی و خراشیده گردد. در ادامۀ جهت چند صخرۀ دیگر که کمی بالا رفتن از آنها سخت بود هم داشتیم. ساعت حدود 16 بود که برای ناهار توقفی داشتیم و بچه ها که خیلی خسته بودند تجدید قوا کردند. از آنجا که واقعا گرسنه بودیم تقریبا تمام خوراکی های همراه همسفران نوش جان شد.

بعد از ناهار دیگر تقریبا بدون توقف تا انتهای دره که به سد ختم میشد رفتیم. در این جهت یک گدار نسبتا خطرناک و یک ارتفاع حدودا 4 متری که باید از سنگ پایین می آمدیم داشتیم که هر دو را به سلامت گذشتیم. به نزدیک های سد که رسیدیم با تابلوهای ورود ممنوع و خطر انفجار روبرو شدیم. یک تونل انحرافی که جلویش آب زیادی جمع شده بود و بوی خوبی هم نمیداد در ابتدای ورود به محوطۀ سد دیده میشد. پس از آن به بالا رفتن از جهت تا رسیدن به روی تاج سد پرداختیم و چون این جهت سربالایی بود آخرین رمق بچه ها را میگرفت. در نهایت خسته ولی خشنود و سلامت به انتهای جهت رسیدیم و یکی از مهیج ترین پیمایش های بومگردی را پشت سر گذاشتیم و از طبیعت زیبا و وحشی درۀ هایقر لذت بردیم.